„Nocami wymykam się na wzgórze i wyję jak pies, do gwiazd”

[szuw]

„Musieli to wiedzieć, ten lód załamał się pode mną, to co dopiero pod nimi”

Uważajcie, gdy wychodzicie ze swoimi psami na spacery w pobliżu zamarzniętych zbiorników wodnych. Pieski często wbiegają na cienki lód i łatwo może dojść do tragedii:

„Dzień był taki, że gdzie nie łypnąć, to biel, i jeszcze słońce, aż ślepia łzawiły. Czasami wylatywałem daleko do przodu, taka próba, lubiłem, jak on mnie woła. Wołał. I troska i niepokój w tym głosie, mieszane, jak moja rasa. Takiego pana nie miałem, takiego pana mieć nie będę. Między nami była niewidzialna smycz, spróbujcie taką gdzieś kupić.

Tym razem szliśmy razem. Jakimś wałem, koło rozlewiska, i nagle coś się pode mną załamało, i nagle pies pod lodem. Moje cztery łapy na nic, myślałem, pieskie życie, pieska śmierć, ale dwa moje lodołamacze z domowego mojego ogniska już byli przy mnie, pan i pani, wierni mi jak pies. Chociaż jeśli przecież.

Chociaż jeśli przecież, musieli to wiedzieć, ten lód załamał się pode mną, to co dopiero pod nimi.



Pani chwyciła się konaru drzewa, pan został. Zajął moje miejsce. Tu nie da się więcej powiedzieć. Może tylko to, że zaraz zniknął, uciekł mi tak daleko do przodu, że nie słyszał, jak szczekam. Szczekam to mało, na brzegu zębami wyrywałem sobie sierść, żeby samemu się nią zadławić.

W domu przez dzień wyję do środka, do siebie, żeby pani nie słyszała. Omijamy się wzrokiem, ale przecież jakoś to będzie. Dlatego że zawsze musi jakoś być.

Nocami wymykam się na wzgórze i wyję jak pies, do gwiazd. Do wszystkich, jakie widzę. Bo nie wiem, którą z nich jest, raz jedna migocze, raz druga. Którąś jest na pewno, on tak tylko się ze mną droczy”.

Autor tekstu: Janusz Rudnicki