Bajka przyrodnicza

[szuw]

„Kiedy jesteś tu (z filmu „Zaplątani”/Ścieżka dźwiękowa polskiej wersji)”

[Przyłaszczka]

szuw napisał/a

„Kiedy jesteś tu (z filmu „Zaplątani”/Ścieżka dźwiękowa polskiej wersji)”

Jesteś odpowiedzialny za rosę na moich oczach.

[Przyłaszczka]

Wicher
Obejrzałam film o rumaku, który był trzymany w boksie, bo uważano go za bardzo niebezpiecznego. Podawano mu środki usypiające, żeby się do niego zbliżyć. Był samotny i zaniedbany. Jego życie wisiało na włosku. Aż pewnego dnia znalazła go pewna dziewczyna, która umiała się z nim porozumiewać w sposób niekonwencjonalny. Zrozumiała, czego chce, zadbała o jego potrzeby i wspólnie osiągali niesamowite sukcesy.

Wicher- imię adekwatne dla konia szybkiego i nieprzewidywalnego.

Ciekawe, czy ktoś kiedyś nazwał jakiegoś konia Ślimak? Ktoś słyszał o takim rumaku?

[szuw]

Fajna historia, ponieważ ma pozytywne zakończenie

Przylażczka napisał/a

Ciekawe, czy ktoś kiedyś nazwał jakiegoś konia Ślimak? Ktoś słyszał o takim rumaku?

Dobre pytanie, też kiedyś zastanawiałem się nad tym i zacząłem drążyć temat. Pytałem znajomych, jeździłem po stadninach koni, oglądałem westerny, czytałem książki o dzikim zachodzie, oglądałem serial „Karino”. A nawet zatrudniłem się w stajni, gdzie odbyłem wiele długich rozmów z ludźmi i końmi.
 Dlatego mogę Ci opowiedzieć historię o Ślimaku. Posłuchaj, oto ona:

„Hej, słyszałeś kiedyś o koniu o imieniu Ślimak?” Zapytałem mojego przyjaciela, gdy szliśmy przez stajnie.

– Tak – odpowiedział i kryje się za tym ciekawa historia. Posłuchaj:

Dawno, dawno temu był sobie koń o imieniu Ślimak. 

Kiedy był tylko źrebakiem, zawsze był ostatni w kolejce. Jego bracia i siostry cały czas byli przed nim, zostawiając go daleko w tyle.  „Dlaczego nie mogę biegać jak wy?” rozpaczał Ślimak. „Jestem za wolny”. Ale jego końska mama powtarzała mu w kółko: „Nie jesteś wolny, Ślimaku. Po prostu jesteś inny”. Pocieszało go to i uspokajało.



Pewnego dnia, gdy Ślimak był już starszy, znalazł się na torze wyścigowym. Patrzył, jak inne konie przemykają obok niego; ale zamiast czuć się pominięty, czuł się dumny. Ponieważ bycie innym było tym, co sprawiało, że Ślimak czuł się wyjątkowy.

Gdy dorósł — był bardzo powolny, ale to mu nie przeszkadzało, ponieważ uwielbiał jeść trawę i odpoczywać na słońcu. Zawsze był rozważny w swoich ruchach, poświęcał czas na wąchanie kwiatów lub skubanie źdźbła trawy.
Niektórzy mogli pomyśleć, że jest leniwy, ale mogę powiedzieć, że po prostu kochał żyć we własnym tempie. Po prostu lubił spędzać dni na pasieniu się i drzemkach.

Konie naśmiewały się jednak z niego, że jest tak powolny, a ludzie uważali go za mało użytecznego. Przecież zawsze był ostatnim, który kończył wyścig i nikt nigdy nie chciał na niego postawić. W końcu stał się samotny i zaniedbany, mieszkał na małej farmie bez celu w życiu.

Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Odnalazła go dziewczyna, która potrafiła się z nim porozumieć w niekonwencjonalny sposób. Zrozumiała, czego chciał, zadbała o jego potrzeby i razem odnieśli niesamowite sukcesy.

Ludzie przyjeżdżali z daleka, aby zobaczyć konia, który oparł się wszelkim przeciwnościom. Nie był już byle koniem – był mistrzem.

PS. Ładny awatar :)

[Przyłaszczka]

szuw napisał/a

Fajna historia, ponieważ ma pozytywne zakończenie

Przylażczka napisał/a

Ciekawe, czy ktoś kiedyś nazwał jakiegoś konia Ślimak? Ktoś słyszał o takim rumaku?

Dobre pytanie, też kiedyś zastanawiałem się nad tym i zacząłem drążyć temat. Pytałem znajomych, jeździłem po stadninach koni, oglądałem westerny, czytałem książki o dzikim zachodzie, oglądałem serial „Karino”. A nawet zatrudniłem się w stajni, gdzie odbyłem wiele długich rozmów z ludźmi i końmi.
 Dlatego mogę Ci opowiedzieć historię o Ślimaku. Posłuchaj, oto ona:

„Hej, słyszałeś kiedyś o koniu o imieniu Ślimak?” Zapytałem mojego przyjaciela, gdy szliśmy przez stajnie.

– Tak – odpowiedział i kryje się za tym ciekawa historia. Posłuchaj:

Dawno, dawno temu był sobie koń o imieniu Ślimak. 

Kiedy był tylko źrebakiem, zawsze był ostatni w kolejce. Jego bracia i siostry cały czas byli przed nim, zostawiając go daleko w tyle.  „Dlaczego nie mogę biegać jak wy?” rozpaczał Ślimak. „Jestem za wolny”. Ale jego końska mama powtarzała mu w kółko: „Nie jesteś wolny, Ślimaku. Po prostu jesteś inny”. Pocieszało go to i uspokajało.



Pewnego dnia, gdy Ślimak był już starszy, znalazł się na torze wyścigowym. Patrzył, jak inne konie przemykają obok niego; ale zamiast czuć się pominięty, czuł się dumny. Ponieważ bycie innym było tym, co sprawiało, że Ślimak czuł się wyjątkowy.

Gdy dorósł — był bardzo powolny, ale to mu nie przeszkadzało, ponieważ uwielbiał jeść trawę i odpoczywać na słońcu. Zawsze był rozważny w swoich ruchach, poświęcał czas na wąchanie kwiatów lub skubanie źdźbła trawy.
Niektórzy mogli pomyśleć, że jest leniwy, ale mogę powiedzieć, że po prostu kochał żyć we własnym tempie. Po prostu lubił spędzać dni na pasieniu się i drzemkach.

Konie naśmiewały się jednak z niego, że jest tak powolny, a ludzie uważali go za mało użytecznego. Przecież zawsze był ostatnim, który kończył wyścig i nikt nigdy nie chciał na niego postawić. W końcu stał się samotny i zaniedbany, mieszkał na małej farmie bez celu w życiu.

Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Odnalazła go dziewczyna, która potrafiła się z nim porozumieć w niekonwencjonalny sposób. Zrozumiała, czego chciał, zadbała o jego potrzeby i razem odnieśli niesamowite sukcesy.

Ludzie przyjeżdżali z daleka, aby zobaczyć konia, który oparł się wszelkim przeciwnościom. Nie był już byle koniem – był mistrzem.

PS. Ładny awatar :)

Piękna historia, uwielbiam takie.

Źrebak miał świetną mamę, która bardzo mocno go kochała i była bardzo mądra. To dzięki niej wyrósł na takiego unikatowego rumaka, świadomego własnej doskonałości.

PS Dziękuję, starałam się, żeby był ładny (ewatar), ale muszę powiedzieć, że to była praca zespołowa i pochwała nie tylko mnie się należy:) Powiedziałabym, że efekt końcowy mnie zaskoczył:)

[Przyłaszczka]

Sara

Dawno, dawno temu w odległej krainie mieszkała sobie księżniczka. Jak to księżniczki, była smutna i samotna w swojej wieży. Często wpatrywała się w widok za oknem, jakby za czymś tęskniła. Możliwe że wypatrywała Księcia, który ją uwolni od wszystkich strasznych smoków, które co i rusz się pojawiały, żeby ją kąsać, przypiekać albo drapać. Smoki lubią takie zabawy z księżniczkami, a księżniczki jakoś tak przez skórę chyba czują, że żeby być ocalone przed smokami, to muszą być bezradne. W związku z tym, siłą rzeczy chyba, była bezradna w pokonywaniu smoków. A zresztą księżniczki nie są od tego, żeby walczyć ze smokami. Do tego służą przecież rycerze!

No i nie przedłużając, myślała, że to ona jest Sarą, bo przecież Sara to księżniczka, a każda księżniczka to Sara. Ale chyba jednak się pomyliła. Wszak nawet księżniczka może się pomylić i to nawet kilka razy. Chyba jednak Sara była włoską modelką.

Tak to już jest na tym świecie. Ech...

[szuw]

"Koń cover by Alexandra Whitewater"

[Przyłaszczka]